havva kelamı

kalemsizim sevgili

aklıma gırtlağın geliyor ilk

sonra elma ya da al bir ma

bir ağacın gölgesinde bitiveriyor tanrı

karnıma yaslanan ağırlığına sığınıyorum


kitapsızım sevgili

çok suskun da kapılar bazen sesin çalıyor

tütün bastım dilime sevinince kanıyor

kedim yok benim evde tanrı biraz korkuyor

yüklemlerim ocakta pişmiyor ağlıyorum



köleler hep siyahtı şimdi ağaç sevgili

mevaraün mememse dokununca yanıyor

tanrı hep meyve diye beni sana soruyor

dişlerim kemiğinde bak hayat yazıyorum

DELİ İZ

                                                              velev ki ağlamak var

uğultulu bir kekemeye  secd kelimeler rüyasındayım

çok şey unuttum içimde baharan o çukur ova boyunca

dağa taşa terimden bir adım önce düşmeyi

kara bir bayrak kadar dumansız tutuşmayı

dizi dizi saksılara öfke ekip lim biçmeyi

göğsüme turunç derken

dudağını öpmeyi

uğultulu bir kekemeye tavaf  harfler meyhanesindeyim

çok şey unuttum kayık yollar boyunca

buğulu camları silerken üşüyen ellerime soy bulmayı

eskici mandallarına burun olmayı

girmeden evvel evlere anahtar soluğundan isim okumayı

sol omzuma selam vermeyi

vişneden tütün ummayı

uğultulu bir kekemeye aşk linç edilmiş heceler kürsüsünde

çok kan yuttum gidemeyenlerin küllerinde

kaç haziran daha ahla koşacak atlar

ağız dolusu aklı geviş getirirken tarih

kaç ateşe daha düşecek sokaklar külden tırnaklar

elinin değdiği taşlardan

taşın değdiği sabahlardan dil devşirmeyi

notanın gümüş mermisiyle mektup söndürmeyi

kurumuş soluğuna çaputlar bağlamadan

kanınla paslanmış çakılara şiirler okumayı

çok şey unuttum geçen üç yıl boyunca

dudağında köklenen turunç ağacını

aklımda şerbetlenen vişnenin dumanını

boynunda
orucumu bozmayı